James Bond in Zoetermeer...

Nietsvermoedend wilde ik vandaag naar een afspraak in de stad. Lekker even met de Kever. Kevertje uit de stalling gehaald en gestart. "Tjonge, dié loopt lekker", dacht ik nog. "Maar goed, hij is dan ook net gerepareerd en geniet van zijn verjongingskuur natuurlijk. OK, gaan met die banaan! "



De Kever liep wel erg veel toeren, viel me al meteen op. Direct uit de stalling besluit ik hem maar even uit te zetten. Misschien heb ik de choke per ongeluk aangezet? En misschien moet de motor nog een beetje inrijden? Geen idee. Ik heb haast, mijn afspraak wacht. Stalling op slot en rijden maar. Nou, rijden doet hij. En hoe! Zonder gas te geven jaagt de Kever zichzelf naar een welhaast astronomisch toerental. Ik had het gevoel elk moment op te kunnen stijgen. Nou, laten we dan maar meteen wegrijden, dan komt hij vast wel tot bedaren, dacht ik nog op dat moment. In de tweede versnelling lijkt het nog mee te vallen. Maar wacht eens even, hij wil harder. En harder. Nog harder. Ik raas het parkeerterrein af. Bij de kruising zet ik de motor maar even uit, dit is niet normaal meer! Zelfs het knipperlichtrelais - normaal een beetje slome gast in mijn 6-Volt Kever - is wakker geschrokken en knippert nu als een kermisattractie. Maar goed, ik besluit om naar huis te rijden, eh... vliegen en hem daar neer te zetten. Naar mijn afspraak kan ik zo niet, dat is duidelijk. Hier is iets aan de hand!!! Onderweg stoppen is geen optie, er is geen plek en er zitten auto's voor en achter mij.

De afstand van de stalling naar huis is hemelsbreed 2 kilometer. Ik kan me niet herinneren dat stuk ooit zo hard gereden te hebben. Met het geluid en de snelheid van een Fighter-Jet raast de Kever door een tot dan toe vredig Zoetermeer. Omstanders kijken verschrikt op. Een vrouw bij een zebrapad met een kleintje aan de hand en een buggy voor zich uit hoort het geloei van de helse 40 pk aankomen en deinst letterlijk terug. Je ziet haar denken: "Wat een gevaarlijke gek is dit!".



Ondertussen zit ik met een rode kop in de cockpit van een allesvernietigende moordmachine, zo lijkt het wel. Zonder gas te geven, met 70 km per uur, mèt bijremmen en slippende koppeling kom ik in mijn eigen James Bond film terecht. Scenes waarin James Bond door zo'n casba scheurt en met zijn auto allerlei marktkraampjes versplintert, achtervolgd door kooplieden met gebalde vuisten schieten door mijn hoofd. HELP!!!! Hoe ver is het nog?

Daar komt de rotonde aan. Ai, de Kever moet nu even in zijn vrij. Het geloei gaat weer door merg en been. Straks komt er een luide knal en het hele Keveravontuur is voorbij, flitst het door mijn hoofd. Een paar schietgebedjes en een recordtijd over de rotonde later (nog net niet op twee wielen) en ik ben bijna thuis. Sh*t, verkeersdrempels! Dat betekent remmen, even in zijn vrij en terugschakelen. Omstanders staren mij van alle kanten aan. Het zweet staat op mijn rug. Nog een paar honderd meter. Daar, eindelijk, de afslag naar het parkeerterrein. Een groepje hoveniers hoort mij al in de verte aankomen - wie niet - en de motor uitzetten. De Kever schiet op de laatste snelheid een parkeervak in en komt tot stilstand. Nog net niet met knikkende knieën stap ik uit. De hoveniers kijken mij verwonderd aan. Ik stamel nog iets van "Sorry, hij staat in zijn formule-1 stand" en moet snel verder met ander vervoer, om mijn afspraak niet te missen...

's Avonds ben ik zowaar een klein beetje trots op mezelf. Ik heb mijn Kever "gerepareerd"! Motorklepje open, geen schade te zien gelukkig. Maar wacht eens even, de chokeregelschijf - dat woord moest ik nog wel even opzoeken zojuist trouwens - voor het toerental lijkt wel op zijn kop te zitten. Het pennetje van het gas is helemaal naar achteren geduwd. Eens even kijken, als ik dat nou eens omdraai? Dat pennetje van het gas moest toch in zo'n karteltje vallen ofzo? Vaag herinner ik mij allerlei motorplaatjes waar ik de afgelopen maanden op zat te turen. Even kantelen en de chokeregelschijf zit nu een stuk beter. Even starten maar en... ja hoor, de Kever start meteen en loopt nu met een vredig toerental. Het stuntteam kan weer naar huis, vrouwen en kinderen weer veilig de straat op. Gelukkig maar. Mijn adrenaline is voor vandaag even op...!

Aanvulling dd. 27 september
Er bleek een pinnetje op de carburateur te ontbreken (met dank aan Wilco voor de tip!) Het is ter plekke door de garage verholpen. Kevertje rijdt weer als een zonnetje. En zelfs het weer doet de laatste dagen van "mijn rijseizoen" nog mee!

Kever gezond, eigenaar blut

Vandaag - een week na Een erg korte oldtimerdag - kon ik de Kever op komen halen bij de Kevergarage. Aan de telefoon werd me al duidelijk gemaakt dat ze het kloppend hart van dit industrieel monument helemaal uit elkaar gehaald hadden. Je hoeft geen waarzegger of psycholoog te zijn om te weten wat deze voorwaarschuwing betekent: Houd het telefoonnummer van lenen punt nl maar bij de hand!! En inderdaad, ze kwamen nog zo het een en ander tegen bij hun zoektocht naar de oorzaak. Zoals niet anders te verwachten bij auto-archeologische werkzaamheden aan een oude dame uit 1966...






Edwins Kever. Ook een 66iger! Deze uitvoering was zo niet leverbaar ...

Het goede nieuws...

... van vandaag is dat de kleppen gelukkig niet beschadigd zijn. Een klepgeleider heeft het begeven. De klep ging daardoor ongecontroleerd heen en weer met als gevolg dat hij een bougie kapot geslagen heeft. Al met al geen schade aan de kleppen en cilinders! En dus kan de motor nog wel even mee. HOERA!

Maar goed, bij het uitbouwen, inbouwen en weer opbouwen van de motor kwamen ze nog het een en ander tegen. Erg veel origineels uit 1966 om precies te zijn en dus zo ongeveer aan het einde van de maximale levensduur. Het lijkt erop dat mijn prachtkever veel stilgestaan heeft en alleen het broodnodige onderhoud heeft gekregen. Hij is goed bewaard gebleven in al die jaren, maar nu komt natuurlijk een en ander aan het licht.



Het gevolg is: Wat losgeschroefd wordt - zeker aan pakkingen e.d. - breekt graag spontaan af of valt anderszins ter plekke uit elkaar. Wat betekent dat aan werkzaamheden en materialen?




Acht nieuwe stoterpijpjes [zie foto hierboven], rubbers en pakkingen bij de vleet, een nieuwe krukaskeerring en meteen ook een nieuwe (Sachs-)koppeling, druktafel en drukgroep. De koppeling die er in zat was nog de originele, zoals Edwin mij liet zien (Ik vraag bij één van de oude onderdelen: "Wat is dat voor materiaal eigenlijk?" "Asbest." "Oh...")



De oude drukgroep. Type 6-schroefs veerkoppeling, doorsnede koppelingsschijf 180 mm. F&S staat voor Fichtel & Sachs. Tegenwoordig kortweg Sachs geheten.


Op de oude koppelingsplaat is nog een aanwijzing te vinden over de leeftijd van de Kever. 5 E 66 zou wel eens op mei 1966 kunnen slaan. En de F natuurlijk op de F-motor. Mijn Kever kwam in juli 1966 op Nederlands kenteken, dus dat zou kunnen. Verdere opschriften zijn: Schweinfurt (waar de firma Sachs gevestigd is) en het VW onderdelen nummer.

De brandstofleiding moest ook vervangen worden. Die was van kunststof - het origineel is van metaal meen ik - dus die is kennelijk ooit wèl een keer vervangen geweest. Ook de kachelslangen zijn aan de beurt. Vervolgens wordt de motor weer opgebouwd, van nieuwe bougies voorzien, alles weer aangesloten, kleppen gesteld en twee keer van nieuwe olie voorzien om er zeker van te zijn dat er geen troep in de verbrandingskamers en cilinders beland is. Na een proefrit van ca. 100 km mag ik hem op komen halen.

Minder leuk...

Drie man en 16 uur werk verder is de Kever klaar - en de Kevereigenaar blut. (Was het trouwens niet onlangs Open Monumentendag? Het wordt hoog tijd dat Monumentenzorg oldtimerbezitters eens gaat ondersteunen! Wat zeg je? Dan krijg je te maken met allerlei eisen en regels, zo van "alles moet origineel zijn". Ja, graag!!!)

Even bijkomen...



Het was een zonnige dag, dus even een therapeutische omgeving opgezocht om de vreugde van de behouden Kever en mijn "privé beurscrash" te laten bezinken. Het Kevermotortje voelt wat anders aan, de koppeling is directer. Het is weer even wennen. Maar goed, het zonnetje schijnt, de raampjes gaan open en onderweg weer veel vriendelijk/vertederd kijkende mensen. Kever rijden. Het blijft iets moois.

En hier doen we het dus voor...

Ter plekke nog een paar plaatjes geschoten. Over een dag of tien gaat de Kever de winterstalling in. Toch fijn dat ik het "rijseizoen"met een rijdende Kever kan besluiten. En dat ik dit Kevertje nog kon behouden...


Still going strong...






En de motor doet het ook weer prima:



En nog een toepasselijk filmpje...

Een erg korte Oldtimerdag...

Kever uit de stalling gehaald en nog een beetje gepoetst, eigenaar in jaren 60 outfit gehesen, droog weer voorspeld (ook al uniek dit jaar), kortom: het feest kon beginnen: deelname aan de Oldtimerdag 2008 in Alphen aan den Rijn. Het leek me erg leuk. Een toertochtje, daarna de Kever temidden van allerlei ander leuk auto-spul in de winkelstraat en een beetje kletsen met passanten en mede-bezitters van industrieel erfgoed (ahum...). Het liep een beetje anders.

Bij het starten viel me al op dat de Kever weliswaar vlot startte, maar niet lekker op toeren bleef. Het laadstroomlampje ging af en toe aan. "Ach, hij heeft het een beetje koud gehad de laatste week", denk je dan. Het was ook nog vroeg en mistig. Dan komt niemand graag zijn bed uit. Na wat aandringen met stationair met een beetje extra gas was het probleem verholpen. Daar leek het tenminste op.



Op weg naar Alphen, kort voor de bocht naar de HSL-lijn was het daar: het geluid. Een verkeerd geluid. Het vermogen viel meteen terug. Het is het geluid wat ik een week geleden al een keertje gehoord had. Maar toen ging het vrij snel weer weg. Nu klonk het harder. Een helder metaalgeluid. Alsof je met een lepel in een lege pan staat te klepperen. Gelukkig was er geen verkeer achter mij en kon de Kever veilig naar een parkeerhaventje bij een boerderij hobbelen.

Tja, motorklepje open. Niets bijzonders te zien. Kabeltjes even aangedrukt. Olie was al goed, dat had ik voor het wegrijden al gezien. Maar goed, allemaal overbodig, want je weet het al lang: Dit is geen kwestie van een schouderklopje en verder rijden. ANWB bellen dus (Gebod 1: onderweg met een oldtimer = mobieltje meenemen). Er zou zo iemand komen. "Wilt u de auto zo ver mogelijk van de weg duwen/verplaatsen en de alarmlichten aanzetten? En wacht u achter de vangrail." OK, bij gebrek aan alarmlichten en vangrail bleef ik maar bij de Kever staan.

Binnen een kwartiertje daalde de ANWB-Engel neer. Peukie in zijn mond, een gezicht getekend door ervaring en zonlicht. "Eerst maar even naar een rustig plekje" zei hij gemoedelijk. Sleepkabeltje om de vooras gelegd (dat gaf al vertrouwen, dat hij niet klakkeloos de bumper er af ging trekken...) en de straat overgestoken naar een ruim terrein van Rijkswaterstaat, zo te zien.

De ANWB-Engel met eeuwen ervaring was duidelijk een Kevervriend. "Vroeger heel wat stoterstangetjes en kleppen vervangen" zei hij. En dat je niet in de buurt moest staan als de accu onder de achterbank ontplofte, als die kortsluiting maakte vanwege een doorzakkende achterbank. En ja, die derde cilinder hè, dat was een zwak punt altijd van de Kevers.

Hij controleerde even de ontsteking en de startmotor. En vervolgens moest ik nog een keertje starten. "Ja, genoeg!" klonk het binnen een paar tellen. Ja, ik vond het ook genoeg. Het klonk echt niet best. De man keek somber: "Gebroken klep of anders een kapotte cylinder" bromde hij. Nadat hij informeerde waar de wagen naar toe moest, belde hij de lepelwagen op.


Wachten op de takelwagen. Eenzame Kever op groot terrein...

Twintig minuten later kwam die er al aan. Een aardige jongen van de ANWB-takelservice ("Ik heb al heel veel VW's meegenomen") had de Kever in no-time aangekoppeld. Of ik een stuurslot had? Nee. Of ik de alarmlichten aan wilde zetten? Sorry, die zijn er niet. Daar had hij een oplossing voor. Twee joekels van knipperlichten, voorzien van grote zuignappen. Maar die bleven niet op de bollende achterruit van de Kever zitten. Dus dan maar zo op weg naar de Kevergarage. We vallen zo ook wel genoeg op. Mij viel op dat hij flink doorreed, ondanks de last achter de wagen. "Ik merk niet eens dat hij er aan hangt" zei de jongeman. Dat zijn niet de soort opmerkingen waar je erg gerust van wordt. "Hij hangt er toch nog wel aan?" vroeg ik half serieus. "Ha ha, ja hoor" Hij wees op een beeldschermpje links van hem, waarop je de Kever achter ons kon zien.



Even later komen we aan bij de Kevergarage. ("Wat zie ik? Alternatief vervoer?") Bij een kop koffie en even starten dezelfde diagnose. Nu maar even afwachten of dit hersteld kan worden door een of twee kleppen te vervangen of dat de schade al groter is en er een andere motor in moet. Dat laatste zou jammer zijn. Nog even los van de kosten: Een auto mèt de originele motor er nog in - dat heeft toch wel wat...

Felicitatiekever

Het is niet te geloven. Tussen de buien van de natste zomer sinds jaren kon de Kever nog wat zonnestralen meepakken en - rijkelijk versierd - de felicitaties overbrengen aan mijn jarige neefje!

Zie foto's:


Achter het stuur -wie weet - een toekomstige Keverfan?