De roest & tapijt story

Foto's zeggen meer dan woorden, daarom:




Vanaf dag één heb ik genoten van mijn Kevertje, maarrrr... stoorde ik mij aan de megamuffe lucht in de auto. Geen wonder: Het originele tapijt zat er nog wel in maar was door- en door vies geworden en gaan stinken...


... of het viel inmiddels uit elkaar. Overal lagen vezels en draadjes. Geen gezicht ook...


Klemlijsten houden het tapijtstrookje op de kokerbalken vast. Aan de passagierskant zag het er allemaal nog prima uit, zeker als je bedenkt dat dit ruim 40 jaar op deze plek zat!


Gelukkig was de kokerbalk daaronder ook nog prima! Je hoort immers dat dat een van de beruchte roestplekken is.


Aan de bestuurderkant echter zag het er minder fijn uit. Als je het tapijt er uit trok kwam er een schilferende zooi vanonder. Afgeschilferde lak en droge roest. Onder de klemlijst zelf is het ook gaan roesten...


Het oude tapijt. Nadat het uit de auto was, was de muffe lucht meteen weg.


Een van de rubber matjes zat aan het tapijt genaaid.


Een spijkertje door het plaatstaal heenslaan? In 1966 geen probleem! Bij het verwijderen van het oude tapijt zag ik dat het behalve gelijmd ook vastgespijkerd was. Met inmiddels flink roestige spijkers natuurlijk...


Van besparen op lijm was in de VW-fabriek kennelijk geen sprake...


De pedalen zijn in de loop der jaren een tikkie roestig geworden. Die krijgen meteen ook een beurtje.


Nu het tapijt er af is, is nog duidelijker te zien dat de klemlijst op de kokerbalk links niet bepaald in blakende toestand is...



... en - nu de lijm er af is - er is nog meer beginnende roest te zien, aan de onderzijde van de balk. Gelukkig voelt het metaal eronder nog echt stevig aan... Maar toch maar even goed schuren en aan alle kanten in de roestwerende grondverf zetten...


En dan is er die fraai glimmende voetplaat voor de bijrijder. Een genot voor het oog. Hoewel...


... daaronder ligt een handje droog roest te wachten. Geen goed teken... En jawel, het stukje kokerbalk rechts vooraan bleek toch een tikkie (te) krokant geworden te zijn. Bah!


Eerst maar laten vervangen dus, voordat het nieuwe tapijt er op gaat! Meteen ook de boel laten tectyleren... Al met al was ik de Kever ruim een week kwijt.


En dan aan de slag met vloerlijmverwijderaar (Alabastine), want het nieuwe tapijt moet natuurlijk ook gelijmd worden en lijm op lijm (of lijm-op-Tectyl-op-lijm) werkt niet lekker. Het Alabastine spul werkt best goed, al houdt het bij hele dikke lijmkorsten toch echt op. Nou ja, daar lijm ik dan straks wel omheen. TIP: Soms werkt het goedje te goed: niet te lang laten zitten op een dunne laag lijm, want daarna werkt het als afbijtmiddel gewoon vrolijk door: En foets, weg is de laklaag! Dat is me één keer overkomen, maar goed, daar heb ik dan later maar grondverf overheen gesmeerd... Maar - voor wie nu nog durft - als je het na een paar minuten met een nat doekje afveegt is er geen probleem!



En daarna de boel ontvetten en in de Hammerite anti-roest grondverf.


De pedalen glimmen na een laag glansverf dat het een lust is.


Bij de firma Kroon Parts in Zoetermeer konden ze nieuwe autolak in de kleur Seesand zó aanmaken. Daarmee heb ik beide klemlijsten in twee keer gespoten.


Terwijl de lak droogt komt wordt "oud aan nieuw" bevestigd. Het stukje rubbermat aan het tapijt dus!


Alles is nu zo schoon en ontvet als maar kan en dus klaar om het tapijt te lijmen. Gelukkig is het nog nèt een middagje lekker weer - de Bison Tix lijm werkt het beste bij kamertemperatuur - dus... actie!!!


Eerst even de nieuwe stukjes tapijt een beetje passen. En waar zaten die spijkers ook alweer?


Het lijmen zelf is snel gebeurd. Even later zit het eerste stukje al goed vast.


En het vervolg...





Het resultaat! Ik ben er HEEL erg blij mee!