Mijn eerste uur in mijn eerste Kever

Vandaag is De Grote Dag

Ik zit in de bus naar Pijnacker. De laatste tijd zit ik niet meer zo gek vaak in de bus. Voorin ligt de "Spits". Een grote kop op de voorkant schreeuwt: "Streekvervoer woensdag en donderdag plat". Maar het is vandaag dinsdag. Het geluk is met mij!

Ik moet bekennen dat ik niet zo geweldig geslapen heb. Je haalt maar een keer in je leven je eerste Kever op. Sterker nog: Ik heb nog geen meter in een Kever gereden. Maar ik heb hem vaak genoeg zien rijden, in het echt, op internet en in allerlei boekjes. Of in het fotoboek van mijn ouders: Mijn vader kocht in 1958 een Kever, maar toen ik ter wereld kwam reden we al in een Opel Kadett Caravan. Ook heb ik mijn aanstaande Kever nu al een paar keer gezien. En er even in gezeten. Maar niet in gereden...

Bij de kevergarage hebben ze deze originele Kever uit 1966 voor mij in goed overleg verder in orde gemaakt. Hij kwam zonder problemen door de APK, maar hij was toch wel toe aan een nieuwe uitlaat, gasgeveerde schokdempers vooraan, banden en een buitenspiegel (model 1966). Ook heeft de motor een goede beurt gehad: nieuwe olie, aandrijfriem, bougies, stroomverdelerkap, diverse slangetjes en nog zo het een en ander waar ik (nog) niet veel verstand van heb. Verder heb ik er driepuntsgordels in laten zetten voorin.


Ondertitel bij deze reclameprent was: "Der große Tag. Endlich VW-Besitzer"

Bij aankomst staat mijn Kever nog op de brug, Arno heeft hem vandaag nog even netjes gepoetst en hij staat mooi te glimmen, en dat in de originele lak uit 1966. Slechts hier en daar is een beetje roest of roest in wording te zien. Het interieur is neutraal uitgedrukt "stoffig", maar dat heeft ook wel wat, besluit ik. Samen met Edwin Paalman loop ik rond de auto, hij laat zien wat hij waar vervangen heeft. Hij kan het niet laten en drukt even op de claxon. Het "toet toet" van 40 jaar geleden is zo'n sympathiek geluid dat het bij iedereen een glimlach van oor tot oor te voorschijn tovert. De muffe lucht in de auto ruikt minstens zo oud, daarom draai ik de raampjes maar alvast open. Het is een warme dag, dus wil ik sowieso met open ramen rijden. Ook kijken we nog even naar de motorruimte. Ik doe daarna het deksel van de motorkap dicht, maar die klapt helaas het laatste stukje naar beneden. Edwin is net te laat met de zorgelijke instructie: "Altijd vasthouden aan het greepje!". Ik beloof het ter plekke. We ontdekken in een van de portierstijlen nog een "Gulf"-sticker uit 1981. Bij "olie verversen" en "doorsmeren" is "35.000" ingevuld. Inmiddels staat er zo'n 134.000 op de teller.

Terwijl ik de betaling afhandel wordt de Kever voor mij klaargezet. Ik vraag ze nog maar even het hemd van het lijf, nu de specialisten nog om mij heen staan. Wat is de bandenspanning voor- en achter eigenlijk? (Ik beken eerlijk dat ik het alweer vergeten ben, door de toch wel spannende eerste momenten waarschijnlijk...) Kan er gewoon loodvrije benzine in of moet daar loodvervanger bij ("Gewoon loodvrij, bij deze motor is dat geen probleem.") Welke motorolie moet er in? (15W40 en beter geen moderne synthethische olie). Ik krijg ter plekke nog een litertje mee. Enne, o ja, "niet de originele krik en kriksteunen van de auto gebruiken! Dat zijn juiste zwakkere plekken van de auto!". Genoteerd.

Rijlessen

Ik bedank de heren voor hun goede zorgen en kondig aan dat ik zometeen mijn eigen rijlessen ga doen met de Kever, want het zal wel even wennen worden. Voordat ik instap krijg ik nog een startadvies. Bij een koude start geen gasgeven, gewoon starten. Enne, als de motor al warm is moet je wel een prop(je) gas geven bij het starten. Zodra ik wil gaan zitten schiet ze nog iets te binnen. Kijk uit met de richtingaanwijzers, niet te ruw met de knopjes enzo want het is allemaal wat fragieler dan auto's van nu. Bijna galant doet Edwin voor hoe je de richtingaanwijzers aanzet en ook het grootlicht. Dat grootlicht is een verhaal apart. Als je het even aanklikt hoor je letterlijk een relais omschakelen. Het klinkt als je electrische wissels uit je metalen Märklin modelspoorbaan van vroeger. Ook mag ik niet zomaar op de claxonring drukken. Dat kan ook stuk. Het advies is daarom om op een punt zo dicht mogelijk bij de stuurkolom te drukken.



Dat van die "eigen rijlessen" was niet overdreven. Ik stel de stoel en de spiegeltjes in. Goeie genade, wat zijn die spiegeltjes klein zeg. Een rechter spiegel had dit model niet standaard, dus daar hoef ik niet aan te denken. De nieuwe gordel geeft me toch wel een prettig gevoel. De zit is trouwens ook prima, lekker hoog, lekker zacht en het grote maar dunne stuurtje ligt meteen lekker in de hand.

Starten is inderdaad een makkie. Kwestie van het sleuteltje omdraaien en de 1300 motor snort zonder haperen. Ik geniet door de open ramen van dat onbeschrijfelijke en typische Kevergeluid. Maar wegrijden! &%%$#$!!! Waar zit in hemelsnaam welke versnelling? Ze zitten zeker niet onlogisch, maar je hebt het idee alsof je met een grote lepel in een soepketel in een grootkeuken bezig bent. Het duurt een tijdje voordat ik door heb dat de pook gewoon los heen en weer wiebelt op de denkbeeldige horiztontale lijn, dus niet standaard tussen 3 en 4 in staat. Achteraf gezien ben ik volgens mij in zijn drie weggereden, maar ondanks wat geloei van de motor, sukkel ik het straatje uit. Ben ik even blij dat Edwin en Arno zich discreet teruggetrokken hebben, je voelt je toch een beetje ongemakkelijk die eerste meters. Even flitst het door me heen: "Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?". Ik troost mij met de gedachte dat een dikke 21 miljoen eigenaren voor mij ook met een Kever konden rijden. Dus dat moet echt wel lukken!

Ik had al besloten om eerst op het bedrijventerreintje te blijven. Eerst maar eens wennen met schakelen en koppelen. Dat blijkt een verstandig plan.

Daar gaat 'ie dan, het motortje krijg ik op een gegeven moment netjes in zijn een, in zijn twee, in zijn drie en de Kever davert door het straatje ... - REMMEN!!! Zo groot is het bedrijventerrein nu ook weer niet. Nu weet ik weer waar de uitdrukking "op de rem TRAPPEN" vandaan komt. Het voetenwerk in de Kever is niet altijd van de subtielste soort, je moet soms krachtig in de pedalen. Maar dan remt de Kever ook als een blok. Nog maar eens een paar straatjes geprobeerd, even achteruit gereden en dan durf ik wel "de grote weg" op. Het was al een warme dag, en ik heb het nu best warm. Vanwege de rechte ramen en het feit dat je lekker hoog zit is het op zich best koel in de Kever, merk ik. Ook is er - zoals in moderne auto's het geval is - geen groot zwart dashboard wat op staat te warmen in de zon. Dank je, Kever!

De grote weg op

"Voeg op snelheid in, dat scheelt files" luidt de reclame van de campagne "van A naar Beter". Nou, dat gaat nog niet lukken. Uitgerekend nadat ik de eerste bocht naar de grote weg genomen heb ligt de tweede versnelling ergens onderin die soepketel!. Grrr! Ik hobbel door naar de bushalte, en daar vind ik hem gelukkig al snel weer. Mhm... Gelukkig zat er geen auto achter me. Het voelt als vijf rijlessen in één, zal ik maar zeggen. Maar OK, we rijden! En hoe! Lekker door naar zijn vier en daar met 80 kilometer per uur rijden is geen enkel probleem. Alleen moet ik mijn slechte gewoonte afleren om nog tijdens het schakelen alvast wat gas te willen geven. De Kever protesteert dan met gebrom en houdt zelfs een beetje in. "Als de koppeling boven is geef ik pas weer gas" spreek ik met mezelf af. Het motortje snort tevreden als ik dit doe. En ik ben de koning te rijk: Mooi weer, verkoelend windje door de raampjes en ramen en bovendien niet al te druk op deze weg.

Ik rijd een half uurtje over de N-wegen en het schakelen lukt al goed, al ben ik nog een beetje trager in het accelereren in vergelijking met het andere verkeer. Niemand toetert. Vooral de 3e versnelling is wennen, daarvoor moet je voor je gevoel met je arm ver richting handschoenenkastje. Maar als je rechtop zittend met gestrekte arm schakelt gaat het prima. En, eerlijk is eerlijk, ik val bij een rotonde toch nog een keertje stil - maar dat was dan ook de laatste keer. Hoera!

Bij een voorsorteervak ga ik naar links - maar ik schrik me wezenloos! Er zit links van mij een auto op centimeters naast me!! Ik heb èn slecht gekeken - druk bezig met schakelen - maar ook valt me nu opeens de vreemde stand van de buitenspiegel op. Deze nieuwe spiegel blijkt zo licht te verstellen dat hij door de rijwind en de beweging van de auto zijn ingestelde stand niet behoudt. Mhm, minpuntje. (Een paar dagen later meteen netjes verholpen door de garage overigens...) Maar het kan het rijgenot nu verder niet bederven. Hallo wereld! Joehoe, ik rijd in een prachtige Kever!

Fotomodel

Ik had al een "fotosessie" van de nieuwe aanwinst gepland en rij daarom door de stad naar het Noord-Aa, ook wel de Zoetermeerse Plas genoemd. Het is druk in de stad. In de blinkende auto voor mij weerspiegelt het knipperlicht van mijn richtingaanwijzer. Het gaat niet aan- en uit, zoals moderne auto's, nee het "dooft" telkens en gaat dan geleidelijk weer aan. Een soort vertragingseffect. Daar is 'ie weer, de sfeer van de bijna ontroerend eenvoudige techniek van de jaren "60.



Bij het Noord-Aa is het niet druk, het is er mooi groen en - niet onbelangrijk - er is volop parkeerruimte. Een prima plek dus om even bij te komen van deze "enerverende" rit. Terwijl ik de auto op een ruim open stuk parkeer flitst me even door het hoofd, dat ik de ANWB in elk geval in alle rust hier naar toe kan dirigeren, als ik hem straks niet meer aan de praat zou kunnen krijgen. Achteraf schaam ik mij diep voor zoveel wantrouwen naar de Kever, maar ja, het komt door de spanning. Even uitstappen, ontspannen en de fotocamera pakken.

En tja, dan gaan we weer rijden. Edwin had gelijk. De warme motor start niet zomaar, maar geeft eerst een wat zwoegend geluid. Met een propje gas slaat hij daarna meteen aan. Ik ben opgelucht en begin de Kever echt te vertrouwen.

Als ik hem langs het water parkeer en vanaf de overkant van de weg wat foto's neem, bedenk ik opeens dat de sleutels er nog in zitten. Maar ach, een snelle dief zal ook wel even bezig zijn om de eerste versnelling te zoeken, denk ik dan... Mensen in passerende auto's en fietsers kijken vriendelijk of wijzen naar de Kever.

De Kever gaat - met de wielen in een mooie schuine stand - van allerlei kanten op de foto. Ik maak ook van de gelegenheid gebruik om in alle rust motordeksel, kofferdeksel, deursloten en de twee sleutels uit te proberen. De motorruimte geeft een aardige warmte, maar er loopt nergens iets uit, dus dat ziet er prima uit. Ik doe de motorklep nu extra voorzichtig dicht.







Er zou zo'n 15 liter inzitten bij vertrek, maar de naald begint richting R te gaan. Dus meteen maar even tanken op de weg naar huis. Voor de zekerheid heb ik op de parkeerplaats nog even gekeken waar de vulopening voor de benzine zit, links of rechts onder de motor- eh... kofferbak! Bij de pomp wil ik niet hoeven klooien. OK, links dus. Het tanken is een leuke ervaring, omdat je letterlijk in de benzinetank kijkt, alsof je in een heldere vijver kijkt (ook een soort belastingvijver by the way, oef... € 1,51 per liter...). Bij het wegrijden ruik ik een sterke benzinegeur, maar die verdwijnt na een paar honderd meter.

Eenmaal thuis een mooi plekje zoeken op de parkeerplaats. Hoe lang is die neus eigenlijk? Ik doe voorzichtig aan, met als gevolg dat ik niet erg diep in het parkeervak sta. Jammer dan, beter iets te veel dan te weinig ruimte. O ja, knopje ingedrukt houden, anders gaat het portier van de bijrijder niet van buitenaf op slot.

Ik stap uit, van 1966 naar 2008. Blij, maar ook een tikkie vermoeid. Het was wel even een kennismaking. Maar ik denk dat we elkaar wel mogen! Ik blijf de Kever zielsgelukkig nakijken terwijl ik naar huis loop. Wat een prachtige auto!