De Kever geeft, de Kever neemt

Ben je bijgelovig? Heb je niet gedronken terwijl je dit leest? Denk je dat auto's zich als mensen kunnen gedragen? Als je achtereenvolgens met misschien, nee en ja geantwoord hebt, dan is dit jouw verhaal.

OK, je bent er nog? Nog een een vraag dan: Ken je deze rotonde? Nee? Ik wel. Grondig zelfs. Maar dat lees je zometeen wel.

Ik ben nog geen vijf minuten onderweg in de Kever op de eerste zonnige dag sinds, wat zal het zijn, weken? maaaaaanden? van regen en nog eens regen. De natste zomer sinds tijden in elk geval. De Kever kan het Hollandse klimaat wel weer even in en na een zomerslaapje van een week of drie in een aangename stalling, omgeven door liefhebbende monteurs pruttelt hij lekker de zon tegemoet. Zijn eigenaar geniet met volle teugen van het kevergevoel: herrie, de lucht van paardenhaar en hobbelen maar. Iets overmoedig misschien met één handje sturend - kan makkelijk als het niet waait, open raampjes, zonnebril op mijn neus, ziet u het allemaal? Hier rijdt nostalgisch geluksgevoel... Ik draai de N471 op en laat de 40 PKs trappelen. Een rustige draf overigens, geen galop (voor zover dat met een Kever kan). De motor mag eerst even rustig de benen strekken, is ook beter voor die 45 jaar oude paardenbenen.

Broem tril broem .... 80... 60...

Dan "broemt" er wat. De pook gaat wat trillen. De auto valt vrijwel meteen terug van 80 naar 60. Mijn hartslag volgt met een soort omgekeerde reactie. Minder gas geven durf ik niet gezien het achteropliggende verkeer. Voorzichtig iets meer gas dan? Helpt niet. Beetje spelen met het gaspedaal? Vergeet het. " Is dit nou een zuiger die vastzit?"  flitst het door mij heen. "Kan niet! Hij kan nog niet eens té warm geworden zijn na vijf minuten." De auto lijkt wel een door een magische hand vastgestelde snelheid - daar heb je het bijgeloof -  te moeten volgen. Een soort cruisecontrol van hogerhand. (van Toyota?) De mens wikt, maar Kevergod beschikt? Vreemd... Het duurt een seconde of tien - die natuurlijk veel langer lijken te duren - en dan, JA! Hij lijkt er doorheen. Ik rij opeens weer 80 alsof er niks aan de hand was. Mhm... nieuwigheid misschien, denk ik nog. Het spruitstuk kan het nu ook niet meer zijn, die is in het voorjaar nog vernieuwd. (Wat is er eigenlijk niet vernieuwd?) Wat dan wel?

Ti Ta Tovenaar

En dan komt de grote rotonde naar de N470 in zicht. Ik schakel terug en wil weer wat gas geven. Dan toont het "übersichtliches Zentralinstrument" - de onvolprezen Kever-boordcomputer uit de automobiele oertijd - twéé lampjes die aanblijven. De motor is uit. Door de open raampjes en de auto's om mij heen - en het gepieker - had ik het nog niet eens gemerkt. "Bedankt, Ti Ta Tovenaar!", grom ik inwendig, en hobbel tot pakweg 30 meter voor het stoplicht. "Zo veel mogelijk naar rechts!" zegt mijn interne boordcomputer. Ik eindig een meter of twee voor het stoplicht, nog in het voorsorteervak. Gelukkig zijn die vakken ruim bemeten dus het verkeer kan er wel langs, maar het blijft een non-plek om te stranden. Nog maar eens starten dan. De startmotor wil wel, maar daar blijft het bij. Nog eens en nog eens. Niks. Een aardige automobilist biedt spontaan een sleepje aan. Ik geloof meer in aanduwen, want slepen op deze plek met al die auto's om ons heen? Mwah... Als het verkeer even minder druk is duwt hij een flink stuk, maar helaas... niks. Ik bedank de jongen hartelijk en zeg hem ter geruststelling dat ik mij tot mijn geelgekleurde "Hebben wij u ooit laten staan?" medemens zal wenden.

Hoera! Hij valt uit!

Na het telefoontje met de mevrouw van de ANWB sta ik in de berm te genieten van de zon, want tjonge jonge, wát een mooie dag om pech onderweg te hebben. Jammer alleen dat de auto's om mij heen scheuren. Uit het raam van een SUV roept een klein jongetje: "Meneer, heeft u pech?". Hij duikt snel weer naar binnen, alsof hij zojuist belletje getrokken heeft. De meneer van de Wegenwacht is er al binnen een half uur. Zijn gezicht betrekt een beetje. Het is inderdaad geen fijne plek voor pech. (Volgens mij krijg je nooit precies pech bij een fraai terras met fabelachtig uitzicht...In zoverre heb je altijd dubbel pech.) Hij trekt zijn oranje reflecterend vestje aan en zet eerst maar eens pilonnen achter zijn auto neer. Ik praat hem bij over de afgelopen vijf minuten. Of de motor uitviel tijdens het rijden of tijden het remmen? Oei... Moeilijke vraag."Ik vermoed bij het terugschakelen" antwoord ik bedeesd. "Zo meneer, start u maar eens even" klinkt het vervolgens, als een soort huisarts die zegt "Hoest u eens even flink!". De (nieuwe!) startmotor draait en ja hoor, de motor springt meteen aan. Ik baal. Alsof je zo'n mooi en duur ANWB-circus voor niks laat aanrukken. De Wegenwachtengel geeft geen krimp. Hij laat de motor flink loeien en laat dan het gas geleidelijk losser en helemaal los. Na een paar seconden komt de motor pruttelend tot stilstand. Hoera!! Hij valt uit!! Er zijn momenten dat je blij bent dat je auto je niet in de steek laat. Wat een eerlijke auto, die Kever!

Samen met de Wegenwachtman kijk ik naar de motor. Het wordt een soort "sleutelcursus, klaar terwijl u wacht." "U heeft er een electronische ontsteking in." zegt hij. Meer verbaasd-vragend dan nuchter-constaterend. "Ja!", hoor ik mij met lichte trots iets te gretig zeggen, alsof ik de eigenaar van een volbloed raspaard ben. "Ziet er prima uit, ik zie ze wel eens anders" zegt de autodokter, de gehele motorruimte inspecterend, hier en daar even voelend. Die is voor mijn garage, deze credit, dus bij deze: Volksrepairs! De contactpuntjes kunnen het niet zijn, de startmotor draait, de bougiekabels als nieuw en meneer is nog maar vijf minuten onderweg. "Hij heeft een tijdje stilgestaan zegt u?" Hij checkt de benzinepomp. Hij maakt het slangetje los dat naar de carburateur leidt. De benzine stroomt prima als de motor draait. Wat hij opgevangen heeft, gooit hij aan de voorkant netjes terug in de benzinetank. Vervolgens knijpt hij de toevoer naar de carburateur af en laat de carburateur leeg worden terwijl de motor draait. Even later sluit hij hem weer aan, draait nog even aan de instelschroefjes - of hoe die dingen ook heten. Nog een keer starten. De motor loopt weer meteen en blijft nu goed lopen. Zijn conclusie: De carburateur heeft een vuiltje gehad, waardoor de vlotternaald bleef hangen. Ik moet weer even denken hoe dat ook alweer zat. Hij is gewend om dit uit te leggen, want zijn voorbeeld van een WC-bak die volloopt omdat de vlotter blijft hangen is helder.

Service tot aan de deur!

Wat hem betreft kan ik weer rijden. Hij vraagt hoe ver ik van huis ben en antwoordt dat hij wel achter me aan rijdt om te zien of het goed gaat. Wát een service! Het stoplicht springt op groen, de Kever neemt afscheid van zijn langste verblijf in een voorsorteer vak ooit en rijdt weer prinsheerlijk. Ik stuur nu braaf met twee handen aan het stuur naar huis. Eenmaal thuis maakt de Wegenwacht nog even een praatje. Geen hoofdsteunen? Da's maar gevaarlijk zegt hij. Tot slot vertelt hij mij nog eens dat de CO2 instelschroef op de carb nu niet meer in de originele stand staat, dus dat ze dat in de garage moeten controleren. Zijn variant op "Drie maal daags innemen met veel water"... Ja dokter, zal ik doen. En bedankt voor alles!

De Kever neemt?

Ai... je zou er bijgelovig van worden. Wat wil zo'n auto je met zo'n kleine storing vertellen? De Kever geeft, de Kever neemt? Is dit de straf van de Kever, nadat zijn baasje hem midden in het rijseizoen in het Keverasiel deed? Ik bedenk mij nu dat ik zijn 45e verjaardag in juli ook niet al te uitbundig gevierd heb. Toen was ik immers zelf op vakantie. Ik ga morgen gewoon weer rijden. Beetje aandacht voor de Kever. Heb nog wat goed te maken...