De Kever - uw therapeut!

Lijd je aan een wankel zelfbeeld? Neem een Kever. Last van extreme drukte? In een Kever leer je wat onthaasten is. Dankzij de Kever kun je afscheid nemen van je dure psychiater, lachtherapeut, acupuncturist of handoplegger. Ook de body-workout is overigens gegarandeerd. Geen zorgen, als Keverbezitter er is nog volop gelegenheid tot (groeps)gesprekken...



Het is een wonderlijk fenomeen om in een Kever rond te rijden. Natuurlijk is er eerst je eigen ervaring: De geur van een oude auto, het zicht door het kleine verticale ruitje, het grote en dunne stuur, de altijd aanwezige motorgeluiden, het hobbelende gevoel omdat zowel je stoel veert, als de schokbrekers als de bolle "ballonbanden", het remmen met trommelremmen (veredelde opoe-fiets remmen...), de ventilatieruitjes, de "verwarming" (aan of uit), de kleine spiegels en de grote dode hoek en niet te vergeten de bijna nostalgische 6-Volts electriek: het hoorbare geklik in het relais van het licht en de knipperlichten, en als je gasgeeft gaan je knipperlichten wat sneller...




Het rijgedrag is natuurlijk ook even wennen: Het woord accelereren ga je opeens met opvallend veel respect uitspreken, vooral als het om de vierde versnelling gaat. Je ontdekt dat invoegstroken eigenlijk best kort zijn. Dat inhalen op de snelweg een heuse voorbereiding vraagt, als je andere weggebruikers tenminste niet wilt hinderen. Kortom: Al hobbelend op de rechterbaan is onthaasten gegarandeerd. Flinke zijwind betekent in de Kever handen aan het stuur. En bochten gaan erg rechtop. Inparkeren zonder stuurbekrachtiging is een goede oefening voor de armspieren.

Maar dan...

... zodra je hieraan allemaal gewend bent - en je minder met de auto zelf bezig bent - komen je mede weggebruikers in beeld. Om te beginnen horen wandelaars je aankomen. Dat doet het Kevergeluid voor je. Sommigen kijken op, en - als je in je achteruitkijkspiegel kijkt - kijken je ook na. Soms wijzen opa's en oma's hun kleinkinderen naar je auto. "Kijk, zo'n auto had opa vroeger ook!"

Mede-automobilisten kijken je na of "bekijken" je autootje van alle kanten. Op mijn eerste lang rit, op weg naar Zeeland, bleek een hardnekkige bumperklever een bewonderaar te zijn. Zijn vrouw naast hem maakte ondertussen foto's met haar mobieltje... Daarna haalde hij tergend langzaam in, om de Kever langer te kunnen bekijken.

Het bleek het begin te zijn van een hele reeks mensen die je " te" langzaam inhalen, duimen opsteken, zwaaien of die je vanachter het glas het woord "mooi" ziet uitspreken. Soms wordt er ook getoeterd of een lichtsignaal afgegeven. Je voelt je toch tenminste verplicht om even terug te zwaaien of vriendelijk te kijken als iedereen zo aardig tegen je doet. Nu is mijn gezichtsuitdrukking in de neutraalstand volgens mij niet meteen een grijns van oor tot oor. Maar je kunt het gewoonweg niet maken om chagrijnig in een Kever rond te rijden! (Kost nog moeite ook trouwens...) Kortom: Ook de gezichtsspieren in de Kever krijgen dus de nodige training, want anders ziet het er gewoon niet respectvol vriendelijk genoeg uit.


Zwaai dan maar eens niet terug!


Als je uitstapt...

... valt je meteen de symptahie voor de Kever ten deel. Verblind door de liefde voor het autootje denken mensen spontaan dat de eigenaar daarvan wel een heel aardig iemand moet zijn. Vrijwel zonder uitzondering zijn mensen vriendelijk en aardig tegen je. Erg naiëf van al die mensen natuurlijk. Misschien ben ik wel een heel onaangenaam iemand, of een dief. Of een massamoordenaar. In de Kever kom je er mee weg (ook nog letterlijk). Ben je dictator en lees je nu mijn blogsite? Mijn tip: Kort voor je ondergang demonstratief in een Kever gaan rijden. Dan wordt het levenslang in plaats van door je eigen volk gelyncht te worden. Kies zelf...

En dan komen de vragen en de bekentenissen. Wildvreemden spreken je aan, buren die je nooit hoorde: "En, hoe rijd je Kever?". Weer anderen biechten hun complete automobiele verleden op: "Ach ja, dat was mijn eerst autootje. En roesten dat die deed! Daar ben ik wat mee naar [vul plaatsnaam in] gereden."

Voor weer anderen is de Kever nieuw, maar des te interessanter. Mijn neefje vroeg: "Hoeveelste hands is 'ie?". Een buurman: "Hij schakelt zeker wel zwaar?" "Daar kan je toch niet mee op de snelweg rijden?" Ex-Keverrijders hebben meteen adviezen bij de hand: "Als hij te licht stuurt moet je gewoon drie stoeptegels voorin leggen." of "Neem altijd een hamer mee. Als je lang op de snelweg hebt gereden en je stopt, moet je soms een tik op de startmotor geven, anders slaat hij niet meer aan." "En let op de olie, want die moet ook koelen!"

Kortom: houd je van onthaasten, (glim)lachen, zwaaien, aanspraak en complimenten... koop een Kever!

Wordt ongetwijfeld vervolgd...